Dzień Franka

Mój synek pokazał mi jak to jest byc mamą, jak to jest czuc ruchy w sobie, patrzec na powiększający się brzuch, jak to jest budzic się rano w głodu, albo czytac razem ze mną w nocy powieści sensacyjne. Jak to jest byc w ciąży i oczekiwac. Dzięki niemu wiem także jak to jest kochac bezgranicznie, bezwarunkowo, jak to jest byc za kogoś odpowiedzialnym, nie tylko za siebie i jak można oszalec z tęsknoty i rozpaczy...

Wiem, że nie ma bezsensownych śmierci, tragicznych zwrotów akcji z życiu.
Wiem to.
Wszystko jest po coś, ale po co, dowiadujemy się później, kiedy spojrzymy z perspektywy czasu.

Może mój synek, Franek, miał mi właśnie pokazac to wszystko, tylko po to abym ja mogła pokazac to innemu dziecku, porzuconemu w worku na śmieci, czy owiniętemu  w gazety, którego ich własne matki porzuciły...

Czasem kiedy przychodzi najczarniejszy ze wszystkich dni, kiedy wydaje mi się, że to już kres moich sił, łez i rozlewającej się rozpaczy, kiedy wydaje mi się, że słyszę ciche kwilenie dziecka, że wejdę do pokoju a tam będzie jednak stało łóżeczko ze śpiącym Frankiem, zwracam się wtedy do mojego synka aby dał mi siłę, abym zdołała to przetwrac. I gdzieś z czeluści, zakamarków mojego serca siła się nagle znajduje. Na sprzątanie, zakupy, obiad i inne codzienności dnia powszedniego.

Wiem, też, że miał pokazac swoim rodzicom, jak Oni ważni są dla siebie i ile zdołają przetrwac.

Dlaczego? Jeszcze tego nie wiem, ale wiem, że kiedyś się dowiem.